اشعار

جسم تو چون سر زلف تو پریشان شده است            چون ستاره به تنت زخم فراوان شده است

سنگ‌ها بوسه گرفـتـند و دهـانت بـستـند            زیر این غنچه خون آه تو پنهان شده است

نمی‌رسید قـمـر هم به پای زیـبائـیش            میان هاشـمیان شهـره بود یکـتائـیش

صداش تازه کمی مثل مردها شده بود            اگر چه فاصله کـم بود تا شکوفائیش

قـلب حسن در سیـنـه این نوجـوان بود            زیـبـاتـرین گـلـواژه ایـن کـاروان بـود

مانند یک خورشید رویش می‌درخشید            گاهی به دورش هالۀ رنگین کمان بود

نـوجـوانـی بـود اما مـردتـر از مـردها            اذن مـیـدان داد او را زادۀ خـیـرالـنـسا
نه زره بر تن نمود و نه کله خودی بسر            لیک بودی با اصول رزم شمشیر آشنا

عطر تنش ترنّمی از یاس و سیب بود            حتی گل از لطافت او بی‌نصیب بود

او با غـزل سرایی احـلی من العـسل            آموزگار عـابس و حُـر و حبیب بود

هم پـریشانِ حسیـنـم هم پـریشان حسن            ای بقربان حـسـین و ای بقـربانِ حسن

روزِ اول مادرم چشمانِ من را نذر کرد            این یکی آنِ حسین و آن یکی آنِ حسن

چون ثبت کند حضرت حق هر عملی را            با گـریـه سـرودیـم به یـادش غـزلـی را

تا اینکه سخـن گـفـت هـمه قـافـله دیـدنـد            در چهـرۀ او غـیرت و شوری ازلی را

گیرم زره نیافتی عمه، کفـن که هست            گیرم سـپر نیافتی عـمه، بدن که هست

گـیرم سـپاه مسخـره کردند: بچه است            تیغم به خوبیِ سر دشمن زدن که هست

بسم ربّ الحـسن از خـیـمه قـمـر می‌آید            کیست این ماه که حـیدر به نظر می‌آید

اینـچـنـین که سـوی میدان خطر می‌آید            جان هر دشمن مـزدور به در مـی‌آیـد!

از ازل در جامِ جانش داشت عشقِ لم یزل            قاسم بن المجـتـبی، فـرمان پـذیرِ بی‌بدل

شیوۀ جنگیدن او همچو رزم حیدر است            شد رجزهایِ گوهربارش خودِ خیرالعمل

از کـودکـیش مثل پـدر درد کـشیده            هـمـپای یـتـیـمی چـقـدر درد کشیده

سخت است بفهمد كه کسی درد کسی را            درکـش نتوان کرد مگر درد کشیده

می‌رود مـایـه دلـگـرمی لـشـگـر باشـد            بـی‌زره آمـده تـا حــیــدر دیـگـر بـاشـد

سـیـزده بـار زمـیـن مـقـدم او بـوسـیـده            دود اسپـنـد بـلـند است و خـبر پـیچـیـده

بـی‌زره آمـده، پُــر بـاده تـمـاشـا دارد            قـد و بـالایِ حـسن زاده تـمـاشـا دارد
پنجه در پنجۀ گرگانِ عرب می‌جنگـد            پیـشِ او خـصمِ ور افـتاده تـماشا دارد

نـصر من‌ الله از حـرم تکـبـیر پـا شد            هـنـگـام پـیـکـار بــرادر زاده‌هـا شـد

ابن‌الحـسـن ابن‌الحـسـیـنِ کـربـلا شـد            یا حضرت زهرا! حسن حاجت روا شد

باده‌ها سرمست چشم می فروش او شدند            موج ها غرق تلاطم از خروش او شدند

مجتبی زاده سکوت قبل رزمش محشر است            رعـدها سـرباز لبهای خـمـوش او شدند

خورشید تـیـره با رخ او زرد می‌شود            یک کوه نار پیش رخش سرد می‌شود

رنگ تمام جنگ جمل دیـده‌های دشت            بـا گـفـتـن انابـن حـسـن زرد می‌شـود

سیزده سال است هرجا غصه‌ام را دیده‌ای           زودتر از دیگـران حال مرا پـرسـیده‌ای
مثل خورشیدی به روی ماه من تابیده‌ای           بیـشـتر از بچه‌های خود مرا بـوسـیده‌ای

می‌کـشـی آه و دلِ شـاهِ وفـا مـی‌لـرزد            تو اگر حکم کنی عرشِ خـدا می‌لرزد

اذن میدان بده بر قـاسم خود ای دلدار            این یـتـیمِ حـَرَمَت را به خـدایت بسپار

شکر خـدا که نـور ولایت به ما رسید            الـطـاف خـانـدان کـرامت به ما رسید

وقتی برای خون خدا نوحه خوان شدیم            بـالاتـرین مـقـام عـبـادت به مـا رسـید

کـربـلا، نایبِ سـردار جـمـل‌ها شده‌ای            افـتخار علی و حضرت زهـرا شده‌ای

تو که از کودکی‌ات در نظرم شیرینی            دمِ رفتن به نظر می‌رسد احلی شده‌ای